Уа, Мекке! Уа, кіндік қаным тамған қасиетті туған жерім! Сен жер жүзіндегі ең сүйікті, ең қадірлі мекенсің мен үшін. Егер мені өзіңмен қоштасуға, өзіңді тәрк етуге мәжбүрлемесе, сені ешқашан тастап кетпес едім. Қап-қара түнекке оранды ғалам Ұмытты шуағын жаздың да адам Жарқ етті кенеттен құранның нұры Жаса деп адалдық арына қадам Махаббат, ғашықтық тұрады биік Айқасып жатқанда адал мен арам Уа мүмін шығарма есіңнен бір сәт Махаббат тілейді бізден бұл заман Бұлқытып, ескертіп хақтармен келді (not sure) Түнектің төңірегін төрледі енді Шындыққа айналсын шыңырау арман Демеңдер әппәқ нұр әлден-ақ сөніп Жиылды жақсылар алқалай қонып Қарт-қабат қиратып қаптаған сеңді Құрандай хақиқат жаны мен тәнін Арнаған адамнан қалған бір белгі Шықса да алдаспан жалаңдап ыннан (іннен?) Тұрса да дүние сулаңдап сырдан (not sure) Мақсатын таныған пайғамбар мүлде Қабірін дұшпанға қылмады құрбан Тартса да алдына қазына, сыйды Қол созу түгілі мойын жоқ бұрған Мақсатын таныған мұсылман ғана Ақиқат жыршысы қасқайып тұрар Артықтау болса да дұшпанның күші Айбыны асатын, басатын мысы Көкбөрдің сорынан жаралған нәби (not sure) Үйлесіп тұратын сөзі мен ісі Салса да басына бұғауды мықтап Құранға бас иді үлкен мен кіші Үйлесін тапқан соң ұйыды бірден Жік-жікке бөлінген қоғамның іші Өзегі өртенді, көңілі күйіп Жақыны көз жұмды тұтатын биік Парасат, пайымнан айнымай әсте Жар салды Меккенің бар халқын жиып Қарсы кеп қаралады ласықтар оны Тыңдады егіле жақсылар ұйып Парасат ең басты негізі болды Жатса да жамандар өлімге қиып Қарашы аппақ ай, қара түн тымық, Барады қос адам Меккеден шығып. Жетелеп барады көңілін демеп, Ақиқат жеңеді деген бір үміт. Қия алмай барады Меккесін жылап, Қарауға шама жоқ мойынын бұрып Уа, ансар, есік аш, келеді сәруар, Қарсы ал да, бер оған үзілмес үміт!
